Widliczkowate

Rośliny z rodziny Selaginellaceae rosną przeważnie w lasach podzwrotnikowych, cienistych i wilgotnych. Toteż w naszych warunkach uprawia się je w szklarniach o różnej temperaturze, zależnie od gatunku. Widliczki mają widlasto rozgałęzione łodygi, pokryte drobnymi, naprzemianłegle ułożonymi łuskowatymi liśćmi. Są one uprawiane bądź jako rośliny doniczkowe, bądź jako trawnikowe w palmiarniach i ogrodach zimowych. Selaginella apoda — Widliczka bezłodygowa. Pochodzi z Ameryki Północnej. Roślina kilkucentymetrowej wysokości, o zwartym pokroju, jasnozielona, nadaje się jako darń w chłodnych szklarniach, do zazieleniania powierzchni ziemi. Jest łatwo rozmnażana przez podział (rozerwanie darni). Lubi gleby próchniczne, często zraszane, stanowiska cieniste. Selaginella martensii — Widliczka Martensa. Pochodzi z Meksyku. Dorasta do 30 cm wysokości, pędy wiotkie, częściowo płożące się, listki łuskowate, jasnozielone, połyskujące. Jest łatwo rozmnażana z sadzonek długości 5-8 cm, które szybko się zakorzeniają wiosną, w doniczce, w piasku gruboziarnistym, zmieszanym w połowie z miałem torfowym, przykryte szybą szklaną. Stosuje się do ozdoby szklarni i palmiarni. Selaginella pallescens (S. cuspidata var. emiliana) — Widliczka blada. Pochodzi z Meksyku. Dorasta do 30 cm wysokości, pędy dość sztywne, delikatnie łuskowato ulistnione. Jest rozmnażana z odkładów robionych w miale torfowym. Najozdobniejsza z widliczek, o dużych wymaganiach wilgotnościowych. Przy braku pielęgnacji i stałych oprysków szybko marnieje. Służy do ozdabiania koszy z kwiatami, najczęściej stosowana w odmianie ,Aurea’ — złocista.