Miesiąc: październik 2017

L. decidua var. polonica (L. polonica) — Modrzew europejski odm. polska. Drzewo rodzime, występuje w Pieninach, w Górach Świętokrzyskich, na Wyżynie Lubelskiej, Wyżynie Łódzkiej oraz Ziemi Dobrzyńskiej. Wysokość 25-40 m. Średnica korony 64-12 m. Korona zmienna, w budowie lekka, przejrzysta. Pień prosty lub często szablasto wygięty, strzała słabo zbieżysta. Kora grubo spękana, brązowa z czerwonym odcieniem, łuszcząca się. Gałęzie liczne, nieregularnie rozmieszczone wzdłuż strzały, osadzone pod szerokim kątem do osi, w części dolnej łukowato zwisające. Igły jasnozielone, szyszki małe, brązowawe, twarde. Cechą charakterystyczną pozwalającą go odróżnić od innych modrzewi jest wyjątkowo gruba i głęboko spękana...

Larix decidua (L. europaea) — Modrzew europejski. Pochodzi z Europy zachodniej i środkowej. Gatunek górski, rośnie w Alpach, Sudetach, Karpatach, w Polsce również w górach (Tatry, Karkonosze, Góry Świętokrzyskie). Wysokość 30-40 m. Średnica korony 7-12 m. Korona stożkowata, w starszym wieku szerokorozłożysta, lekka w budowie, przejrzysta. Pień prosty, strzała u drzew pojedynczo rosnących zbieżysta. Kora gruba, jasnobrązowa lub czerwonawa, łuszcząca się, w partiach dolnych spękana. Gałęzie liczne, w części dolnej zwisające, gałązki cienkie, liczne, zwisające, często z licznymi szyszkami. Pędy roczne słomkowożółte. Igły równowąskie, jasnozielone, miękkie, opadające w jesieni. Szyszki długości 2-4-4 cm, jajowate, z odgiętymi nieco brzegami, barwy...

Modrzewie są to drzewa zwykle dużych rozmiarów, o wyraźnie zaznaczonej osi, o długich gałęziach. Pędy mają długie, bruzdowate, z licznymi krótkopędami. Pąki szerokojajowate, tępo zakończone, z drobnymi łuskami, igły równowąskie, miękkie, jasnozielone, opadające w jesieni. Układ igieł skrętoległy, na krótkopędach, na skutek zbliżenia igły w pęczkach po 20-30 sztuk, o długości ok. 2 cm. Drzewa jedno-pienne, kwiaty rozdzielnopłciowe: kwiatostany żeńskie (szyszeczki) barwy karminowej, męskie żółte. Jedne i drugie tylko na krótkopędach. Szyszki małe, zwykle jajowate, sterczące zawsze ku górze na wygiętych fajkowato krótkopędach, brązowe lub z sinawym nalotem, dojrzewają w jesieni tego samego roku; a opadają po kilku latach...

Świerki o igłach płaskich z białymi paskami od spodu. Szyszki małe, łuski zaokrąglone. Picea omorika — Świerk serbski. Pochodzi z Jugosławii, głównie z terenów Bośni, Serbii i Czarnogóry. Jest to gatunek reliktowy. Rośnie w górach na nawisłych skałach wapiennych. Wysokość 20-25 m (w ojczyźnie do 30 m). Średnica korony 2-3 m. Korona wąskostożko- wata, smukła lecz gęsta, zwykle nisko ugałęziona. Pień prosty, strzała zbieżysta, cienka, przykryta gałęziami, kora cienka, cyna- monowobrązowa, łuszcząca się na pniu, rzadko płytko spękana. Gałęzie cienkie, zwykle zwisające, o zagiętych do góry końcach. Pędy cienkie, owłosione, zwisające, pączki brązowe. Igły płaskie, tępawe, przylegające do pędu,...

Świerki o igłach czworokątnych (P. pungens) lub spłaszczonych (P. sitchensis). Szyszki o łuskach cienkich, zwykle postrzępionych. Picea pungens — Świerk kłujący. Pochodzi z Ameryki Północnej (Góry Skaliste, Colorado). Wysokość 15-5-20 m (w ojczyźnie do 40 m). Średnica korony 3-6 m. Korona stożkowata, o różnej szerokości podstawy, zmienna w pokroju. Bywają okazy o gałęziach prostopadłych do pnia, zwisających i in. Strzała prosta, zbieżysta, z wyraźnie zaznaczonymi okółkami. Kora brązowoszara, płytko spękana, łuszcząca się w różnego kształtu płytki. Gałęzie sztywne, osadzone gęsto, często łukowato wygięte, zachodzące łuskowato na siebie. Igły długości 2-3 cm, sztywne, ostro zakończone, kłujące, najeżone wokół pędu, barwy...

Świerki o igłach czworokątnych. Linie aparatów szparkowych ze wszystkich stron. Szyszki o łuskach zwykle całobrzegich. Picea abies — Świerk pospolity. Pochodzi z Europy. Na terenie Polski występuje w części południowej i północno-wschodniej, pozostała część kraju, biegnąca wzdłuż doliny warszawsko-berlińskiej (część Podlasia, Mazowsza, Wielkopolski) oraz Pomorze Zachodnie, jest pasem bezświerkowym. Wysokość 30-50 m. Średnica korony 5-1-12 m. Korona zmienna: od form kolumnowych do szerokostożkowatych i zwisłych. Typowy pokrój jest to wydłużony stożek z ostrym wierzchołkiem. Oś drzewa zaznaczona zbieżystą strzałą, zwłaszcza u drzew wolno stojących. Kora na pniu brązowa, łuszcząca się w kształcie nieregularnych płytek lub płytko nieregularnie spękana. Gałęzie...

Świerki są to drzewa zimozielone, z żywicą, o koronach stożkowatych, różnej szerokości podstawy, strzale zbieżystej, gałęzie mają ułożone w pozorne okółki. Kora na pniach cienka, łuszcząca się w małe, cienkie tafelki. Pąki szeroko- lub wąskojajowate, ostro lub tępo zakończone, pokryte licznymi łuskami. Igły różnej długości, czworokątne w przekroju lub płaskie, z aparatami szparkowymi, z czterech stron u czworokątnych, bądź tylko na stronie dolnej, w kształcie dwóch białych pasków, u gatunków o igłach płaskich. Zakończenie igieł ostre bądź ścięte skośnie. Igły osadzone na małych trzonkach, po opadnięciu igieł powierzchnia pędu jest chropawa (raszplowata). Drzewa jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe, umieszczone w części...

Choiny są to drzewa zimozielone, o różnych kształtach koron. Pędy mają cienkie, często zwisające. Oś drzewa słabo zaznaczona. Wierzchołek zwykle przewisły. Kora na pniu podłużnie spękana, ciemna. Igły krótkie, z białymi paskami, o brzegach niekiedy piłkowanych, na wierzchołku tępe, z wcięciem lub zaostrzone. Drzewa jednopienne, kwiaty rozdzielnopłciowe, rozmieszczone na całym drzewie. Szyszki małe, zwisające. Nasionko ze skrzydełkiem. Choiny rosną na różnych typach i rodzajach gleb, dostatecznie wilgotnych, w klimacie chłodnym, przy znacznej wilgotności powietrza. Odporność na mróz u poszczególnych gatunków różna. Choiny są zwykle rozmnażane przez siew, odmiany przez szczepienie na typie. Choiny mają zastosowanie głównie w dużych parkach...